စိတ်မထိန်းနိုင်လို့ပါ မမရယ်

ကြည်သာခင် ဒီကိုရောက်လာရသည်က ဒက်ဒီနှင့် မာမီတို့က “ သမီးရယ်…ကြီးမေက သမီးကို အကူအညီတောင်း တာပါ…ကြီးမေကြီးကို အားနာစရာကြီး မာမီတို့က ဘယ်ထားခဲ့ချင်ပါ့မလဲ…” ဟူသော စကားရပ်ဖြင့် ကြည်သာခင်မှာ ကြီးမေ ကြီး၏ အိမ်တွင် နေရစ်ခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ ကြီးမေဆိုတဲ့ ဒေါ်လှနုက ဒက်ဒီရဲ့ အမကြီး။ သူတို့က မောင်နှမနှစ်ယောက်ထဲရှိ သည်။ ဒက်ဒီငယ်ငယ်ကတည်းက ကြီးမေကြီးရဲ့ သြဇာကလွှမ်းမိုးပြီးသား မာမီဆိုတာက ဘာမို့လို့လဲ ဒက်ဒီကို ဘယ်ပြောရဲပါ့ မလဲ…။ ကြည်သာခင် ကြီးမေကြီး၏ မိသားစုဝင်တွေကို သိပ်ပြီးကြိုက်လှသည်မဟုတ်ပါ။ ကြီးမေကြီးမှာ သားသမီးနှစ် ယောက်ရှိသည်။ အကြီးကမိန်းကလေး တင်နုသွယ် တဲ့ အငယ်ကယောက်ျားလေး တင်ဦးအောင် တဲ့…မမတင်နုသွယ်က အသက် (၂၀) ကျော်ပြီ။ အကိုလေး တင်ဦးအောင်က (၁၈) နှစ်ပဲရှိသေးသည်။ သူတို့မောင်နှမနှစ်ယောက်စလုံးက ကြည်သာခင် ကိုဆက်ဆံတာ သိပ်ပြီးပုံစံမကျလှဟု ကြည်သာခင် ထင်မိသည်။ မောင်နှမဝမ်းကွဲပုံစံမျိုးမဟုတ်။ ဘယ်ဟုတ်ပါ့ မလဲ…။

ကြည်သာခင်က ဒက်ဒီနဲ့ မာမီတို့ရဲ့ မွေးစားသမီးလေ…။ ကြည်သာခင် အခါလည်သမီးကတည်းက ဒက်ဒီနဲ့ မာမီတို့ က မွေးလာခဲ့တာ…ဒက်ဒီရော မာမီရော ကြည်သာခင်ကို သမီးအရင်းလိုချစ်သည်။ သမီးအရင်းလို ဘာမှလိုလေသေးမရှိ အောင်ထားသည်။ အခုဆိုလျှင် ကြည်သာခင် (၁၀)တန်း ရောက်နေပြီ။ ထားတဲ့ကျောင်း၊ ဝတ်တဲ့အဝတ်၊ ကျောင်းသွားတဲ့ ကား…အားလုံးက အပျံစား။ ကြည်သာခင် ကိုယ်တိုင်ကလည်း ရုပ်ရည်ကအမိုက်စားမို့…အားလုံးထဲမှာ စတားဖြစ်နေသည်။ အခုကျောင်းပိတ်ရက် မန္တလေးက ကြီးမေကြီးဆီ အလည်လာမိကာမှ ကြီးမေကြီးက ဆွဲထားသဖြင့် ကြည်သာခင် ကြီးမေကြီး အိမ်မှာသောင်တင်၍ ကျန်ခဲ့ရသည်။ ကြီးမေကြီး အိမ်မှာက ကြီးမေကြီး ဒေါ်လှနု…မမကြီး တင်နုသွယ်…အကိုလေး တင်ဦးအောင်နှင့် ထမင်းဟင်းချက် သည့် ဒေါ်စိန်တို့ရှိကြသည်။ သည်အထဲမှ အကိုလေးတင်ဦးအောင်က တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား အပေါင်းအသင်းများသူဖြစ် သည့်အတွက် အိမ်ကို ကပ်တာမဟုတ်။

မိုးလင်းကနေ ထွက်သွားတာ အိပ်ခါနီးမှ ပြန်ရောက်လာလေ့ရှိသည်။ တစ်ခါတစ်ခါ သူငယ်ချင်းအိမ်မှာ နှစ်ရက်သုံးရက် အိပ်တတ်သေးသည်။ ဖခင်မရှိတော့ဘဲ မိခင်၏ အုပ်ချုပ်မှုအောက်မှာဆိုတော့ လွတ်ချင် တိုင်းလွတ်၍နေသည်။ တင်နုသွယ်က ကျောင်းပြီးသွားပြီး အိမ်တွင်ထိုင်နေသူဖြစ်သည်။ မကြာမှီ လက်ထပ်တော့မည်ဟု လည်း ကြည်သာခင် သိထားသည်။ အဆိုးဆုံးကတော့ မမတင်နုသွယ်ပဲ ဖြစ်သည်။ ကြည်သာခင်ကို ဆက်ဆံတာက စကား ပြောချင်သလို မပြောချင်သလိုနှင့် ပြီးတော့ သူ့မျက်လုံးတွေက ကြည်သာခင်ကို ကြည့်တဲ့အကြည့်တွေကို ကြည်သာခင် မကြိုက်။ အထင်သေးအမြင်သေးသည့် အကြည့်ထဲတွင် မနာလိုမရှုစိမ့်သည့် အဓိပ္ပာယ်တွေလည်းပါနေသည်။ ကြည်သာခင် ကောင်းကောင်းအကဲခတ်မိပါသည်။

ဟုတ်တယ်လေ…ကြည်သာခင်က တင်နုသွယ်ထက် အများကြီးလှတယ်…။ ပြီးတော့ ဒက်ဒီနဲ့ မာမီတို့က ကြီးမေကြီးတို့ထက် ပိုပြီးချမ်းသာတယ်လေ…။ ဟိုတစ်နေ့က ကြည်သာခင် ဧည့်ခန်းဖက်ထွက်လာတုန်း ကြီးမေကြီးအခန်းထဲမှာ သူတို့သားအမိနှစ်ယောက် ပြောနေ တဲ့ စကားတွေကြောင့် ကြည်သာခင် အပေါ် တင်နုသွယ် ဘယ်လိုသဘောထားတယ်ဆိုတာ ကွင်းကွင်းကွက်ကွက်သိခဲ့ရ သည်။ “ မာမီ…ဟိုဟာမလေးကို ဘာလို့ အိမ်မှာခေါ်ထားလိုက်ရတာလဲ…” “ အော်…သမီးကလည်း မာမီက စစ်ကိုင်းချောင်သွားဦးမှာလေ….ဟိုမှာတစ်လလောက်ကြာမှာ….အိမ်မှာလည်း အောင်လေးက အိမ်ကပ်တာမဟုတ်တော့….သမီးနဲ့ မစိန်ပဲရှိတာ…အဖော်ရအောင်လို့ပါ….” “ ဟွန်း….မာမီများ…အိမ်မှာ ဘာစိတ်မချစရာရှိသလဲ…အလကားအိမ်မှာ လာရှုပ်တဲ့အမှိုက်….”

“ ဟဲ့…ဟဲ့…ဘယ်လိုပြောလိုက်တာလဲ….သမီးဦးလေးက ကြည်သာကို သမီးအရင်းလိုချစ်တာနော်….သူတို့ ဘယ် လိုထားသလဲကြည့်….ဒီလိုအပြောမျိုးတွေ မပြောစမ်းပါနဲ့….သမီးရယ်….” “ မာမီကြောင့်တော့ ခက်ပါတယ်….” “ ကဲ…တော်တော်….ကြားသွားလို့ သမီးဦးလေးပြန်သိသွားရင် ငါ့မောင်လေး စိတ်ဆင်းရဲနေပါ့မယ်….သူတို့ကလည်း သိပ်ပြီးထားခဲ့ချင်တာ မဟုတ်ပါဘူး….မာမီက အတင်းခေါ်ထားလိုက်တာပါ….ကလေးမလေးက လိမ္မာရေးခြားရှိပါတယ်ကွယ် …..” “ တော်ပြီ….မာမီက ဒီကောင်မ ကောင်းကြောင်းချည်းပဲပြောနေ….” “ ကဲ….သမီး မာမီပြောမယ်….သေချာနားထောင် မာမီ မရှိတုန်း ဘာသံမှမကြားချင်ဘူး…ညည်း မာမီ ပြောတာ သေချာမှတ်ထား…ဒါပဲ….” ဒေါ်လှနု၏ နောက်ဆုံးစကားက လေသံမာမာနှင့် ပြောလိုက်တာဖြစ်သည်။ ကြည်သာခင် ခြေသံမကြားအောင် နောက်ပြန်လှည့်ခဲ့ပြီး သူမအတွက်ပေးထားသော အိပ်ခန်းထဲပြန်ဝင်ကာ နေလိုက်လေတော့သည်။

ဖြစ်နိုင်လျှင် ကြည်သာခင် ရန်ကုန်ကိုချက်ချင်းပြန်ချင်သည်။ ဒါပေမယ့် ဒက်ဒီ မာမီနှင့် ကြီးမေကြီးတို့၏ မျက်နှာက ရှိသေးသည် မဟုတ်ပါလား….။ ကြီးမေကြီး စစ်ကိုင်းချောင်သွားပြီ။ အိမ်တွင် ကြီးမေကြီးမရှိတော့။ အကိုလေးက ခါတိုင်းထက်ပင် ပို၍လမ်းသလား သေးသည်။ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် အိမ်မှာ စတဲချနေပြီး အိမ်သို့ပင်ပြန်မလာတော့ချေ။ ကြည်သာခင် အိမ်မှာထဲက အိမ်မှု ကိစ္စများကို ကျောင်းအားလပ်ရက် မာမီနှင့်အတူဝိုင်း၍ ကူတတ်သည်။ ထိုင်မနေတတ်။ ဒီအိမ်မှာလည်း သူမက အားနေ သဖြင့် မီးဖိုချောင်တွင် ဒေါ်စိန်နှင့် ဝိုင်းကူ၍လုပ်ပေးသည်။ သူတို့နှစ်ယောက် စကားတပြောပြောနှင့် ချက်ပြုတ်နေကြစဉ် အိမ် ရှေ့မှ ကားဟွန်းတီးသံတစ်ချက်ကြားလိုက်ရ၍ ကြည်သာခင်က ခေါင်းထောင်၍ နားစွင့်လိုက်သည်။ “ အဲဒါမမလေးရဲ့ အမျိုးသားလေ….” “ ဒေါ်စိန်က ကားဟွန်းတောင် မှတ်မိနေပြီ…” “ အမြဲလာနေတော့ မှတ်မိတာပေါ့….” “ ဟိုမမသွယ် စေ့စပ်ထားတယ်ဆိုတဲ့ လူလား….”

“ ဟုတ်တယ် ကြည်သာ….မမလေးထက် အသက်တစ်နှစ်ကျော်လောက် ငယ်တယ်….” “ အဟဲ….” ကြည်သာ လျှာလေးတစ်လစ်ထုတ်လိုက်မိသည်။ ထို့နောက် သူတို့နှစ်ယောက် စကားမဆက်မိတော့ပဲ ကြည်သာက ထိုင်ရာမှ ထလိုက်သည်။ “ ရေချိုးလိုက်အုံးမယ်…ဒေါ်စိန်ရေ…” “ ကျန်တာတွေကို ဒေါ်စိန်ပဲ လုပ်လိုက်ပါ့မယ်….အရင်ကလည်း ဒေါ်စိန်တစ်ယောက်ထဲ လုပ်နေကြာဟာကို….” ဒေါ်စိန်မှာ ကြည်သာခင်ကို အားတုံ့အားနာပြောရင်း မီးဖိုထဲတွင် ကျန်ခဲ့လေသည်။ ကြည်သာခင် သူမ၏ အခန်းထဲ သို့ ဝင်လိုက်ပြီးမှ စပ်စုလိုသောစိတ်ကြောင့် အခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်လိုက်ပြီး အိမ်ရှေ့ဖက်သို့ ခြေသံမကြားအောင် လျှောက်၍ အလာ…။ “ မမသွယ်…မောင့်ကို ချစ်တယ်ဆို….” “ တော်တော့…မောင်ရယ်….မမ ကြောက်တယ်….လက်ထပ်ပြီးမှနော်….မောင်ရယ်….” ကြည်သာခင်၏ ခြေလှမ်းများ တုံ့ကနဲ ရပ်၍သွားသည်။ အသံကြားရာ ဧည့်ခန်းထဲဝင်ရာလမ်း၏ဘေးရှိ နံရံဘေးသို့ ပြေး၍ကပ်လိုက်သည်။ “ ဟဲ့…အယ်….” ကြည်သာခင် သူမရင်ဘတ်ကို ဖိကာစိတ်ထဲမှ တအံ့တသြရေရွတ်လိုက်မိသည်။

တွေ့မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းက ကြည်သာခင်၏ ရင်ကိုတုံခါသွားစေသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ နှစ်ယောက်ထိုင်ဆိုဖာပေါ်တွင် မမသွယ်နှင့် ခပ်ချောချောတောင့် တောင့် အမျိုးသားတစ်ယောက်တို့ ခန္ဓာကိုယ်ချင်းပူးကပ်ကာ ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖက်တွယ်ထားကြသည်။ ဒါ မျိုးမြင့်ဝေ ဆိုတဲ့ မမသွယ်ရဲ့ ရည်းစားပဲဖြစ်မယ်…။ ကြည်သာခင် ရင်တုန်ပန်းတုန်ဖြင့် တွေးလိုက်မိသည်။ သူ့လက်ကြီးတစ်ဖက်က မမသွယ်၏ ဖင်သားအိအိကြီးကို မချင့်မရဲဖြင့် ဆုပ်နယ်လျက်ရှိသည်။ “ မောင် စိတ်မထိန်းနိုင်လို့ပါ မမရယ်….” “ ဟေ့ အေးဆို…ဟင့်အင်း….” မမသွယ် ရုန်းထရန်ကြိုးစားသည်။ သို့သော် အားချင်းကမမျှ၊ ရုန်းထဖို့ကြိုးစားလိုက်ကာမှ အနေအထားက ပိုဆိုး သွားသည်။ ပုခုံးကိုဖိလှဲခြင်းခံလိုက်ရပြီး ပက်လက်လေးပြန်၍ လဲကျသွားသည်။ တဆက်တည်း ထိုလူက ခြေထောက်နှစ်ဖက် ကို မမသွယ်၏ ခန္ဓာကိုယ်လေးပေါ်သို့ အားရပါးရကြီး ခွက်တက်ပစ်လိုက်သည်။

“ အို…ဟင့်အင်း….ဟင့်အင်း….” တင်နုသွယ်၏ မျက်နှာလေးတစ်ခုလုံး သွေးရောင်ဖြင့် နီမြန်းကာ မျက်လုံးလေးတွေကို ဇွတ်မှိတ်လျက် မျိုးမြင့်ဝေ၏ ရင်ဘတ်ကို လက်သီးဆုပ်လေးတွေဖြင့် ထုရိုက်လျက်ရှိသည်။ “ မရုန်းစမ်းပါနဲ့ မမရာ….” သူ့အသံက ဆုံးဖြတ်ချက်ခိုင်ခိုင်မာမာ ချထားဟန်တူသည်။ တင်နုသွယ်၏ ထဘီလေးကို အထက်သို့ ဆွဲလှန်တင် လိုက်သည်။ ခြေသလုံးသား တစ်တစ်လေးတွေ ဖွေးကနဲ ထွက်ပေါ်လာပြီး ထဘီမှာ ဒူးဆစ်အထက်သို့ လှန်တက်သွားသည်။ “ မမ ကြောက်တယ်…ကြောက်တယ်….ဟင့်အင်း…” “ မမကို သနားပါအုံး မောင်ရယ်…အို…” တတွတ်တွတ် တောင်းပန်နေသည့်ကြားထဲမှ ထဘီက ရင်ခေါင်းသို့ရောက်သွားသည်။ ဖွေးနုသော ပေါင်လုံးကြီးများ မှာ တောင့်တင်းလှပလွန်းသည်။ ကြည့်နေသည့်ကြားမှပင် ထဘီကပေါင်ရင်းအထက်သို့ လှန်တင်ခံလိုက်ရပြန်သည်။

“ အာ…အဟင့်….” ထိုအသံလေးနှင့်အတူ တင်နုသွယ်က လက်လေးနှင့် ဖင်ကြားကို ဖုံးအုပ်လိုက်သည်။ လျှပ်ပြက်သလိုတွေ့လိုက်ရ သော တင်နုသွယ်၏ အင်္ဂါစပ်ကြီးက ပန်းနုရောင်အသွေးဖြင့် ခုံးအာနေပြီး စောက်ပတ်ကြီးတစ်ခုလုံးမှာ ရွှမ်းလဲ့တင်းမောက်၍ နေသည်။ ထိုအခိုက်မှာပင် မျိုးမြင့်ဝေက သူ့ပုဆိုးကို လှန်တင်လိုက်သည်။ ထူထဲသော လမွှေးအုံကြီးနှင့် လီးတန်ကြီးကို တွေ့ လိုက်ရသည်။ ကြည်သာခင် ရင်ထဲတလှပ်လှပ်ဖြစ်လာသည်။ ရင်ထဲတွင် မောဟိုက်တုန်လှုပ်သော ဝေဒနာကြီးကို ခံစားလာရ သည်။ လီးကြီးက နည်းတာကြီးမဟုတ် ကြီးမားထွားကြိုင်းလှသည်။ ထိပ်ကြီးက လန်ပြီး နီနီရဲရဲကြီးဖြစ်နေသည်။ နှစ်ယောက် စလုံး၏ အသက်ရှုသံပြင်းပြင်းတွေကို ကြည်သာခင် ကြားနေရသည်။ “ မမ လက်ကိုဖယ်လေ….မမ ကလည်းကွာ….”

“ အဟင့်…ဟင့်…ကြောက်တယ်ဆို….” တင်နုသွယ်၏ လက်လေးများက အုပ်မြဲတိုင်းအုပ်ထားသည်။ မျိုးမြင့်ဝေ၏ စိတ်တွေ သည်းထန်လွန်းနေသည်။ လက် ဖဝါးဖြင့် အုပ်ထားသည့်ကြားမှ ကိုယ်ကိုစောင်း၍ ဘေးတိုက်အနေအထား ဗြုံးကနဲယူလိုက်ပြီး လက်နှင့် စောက်ပတ်အုံအ သားလေးတို့ ထိစပ်နေရာသို့ လီးထိပ်ကြီးကို ဖိ၍ထိုးပစ်လိုက်သည်။ “ အို….အို…အဟင့်….” စွမ်းအားကြီးမားလှသော လီး၏ အတွေ့က မမတင်နုသွယ် တစ်ကိုယ်လုံး ဓာတ်လိုက်သလိုဖြစ်သွားပြီး လက်ကလေး ကို ဆတ်ကနဲ ရုတ်လိုက်မိသည်။ ဆတ်ကနဲ စက္ကန့်ပိုင်းလောက် လှစ်ဟသွားသော တင်နုသွယ်၏ စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကြားသို့ ဒစ်ကြီးပြဲလန်နေသော လီးကြီးကို ထိုးစိုက်ချလိုက်သည်။ “ အား…အိ…နာ….နာတယ်….” ဗြုံးကနဲ ထိုးစိုက်လိုက်သော လီးထိပ်ကြီးက စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဝင်မသွားဘဲ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်း အောက်စပ် ကို ထိုးစိုက်မိသွားသည်။ တင်နုသွယ်၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းက ဆတ်ကနဲ အပေါ်သို့ကွေးတက်သွားပြီး တဆတ်ဆတ်တုန် နေရှာသည်။

“ အား…အား….မရဘူး….မရဘူး….တအားနာတယ်….မောင့်ဟာကြီးက သံချောင်းကြီးကျနေတာပဲ….အား….” “ မမက ငြိမ်ငြိမ်မှ မနေတာ…ကဲ…နေအုံး….” မျိုးမြင့်ဝေက လီးကို လက်နှင့်ကိုင်ပြီး ဖင်ကြီးကိုကြွလိုက်ကာ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် ဒရွတ်တိုက် ပွတ်ဆွဲ၍ ခံချင်စိတ်များထလာအောင် နှိုးဆွပေးသည်။ တင်နုသွယ် ပါးစပ်လေးဟလျက် ရင်အုံလေးကြွတက်လာအောင် အသက်ကိုဝဝရှုရင်း ခေတ္တငြိမ်သက်သွားသည်။ တင်နုသွယ်၏ အသားလေးများ တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။ အထဲမှ အရည်တို့က သိသိသာသာကြီး ထွက်လာကြသည်။ ပေါင်တန်ကြီးနှစ်ဖက်က ဟလိုက်စိလိုက် လှုပ်ရှားသွားသည်။ ခြေဖျား လေးက ကုတ်သွားလိုက် ဆန့်လာလိုက်ဖြစ်နေသည်။ ကြည်သာခင်မှာ အာခေါင်တွေ ခြောက်လာရင်း တံတွေးကို မကြာခဏ မျိုချနေရသည်။ ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုန်ရင်း မောနေသည်။ “ ပြွတ်….အ….” တင်နုသွယ် တစ်ကိုယ်လုံး ခါဆင်းသွားသည်။ ကြည်သာခင်၏ မျက်လုံးလေးတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည်သွားသည်။ စောက် ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကြား လီးကြီးက နစ်ဝင်ထိုးစိုက်နေပြီဖြစ်သည်။ စောက်ပတ်အုံက ရုတ်ချည်းတင်းပြောင်ဖောင်းကား သွားသည်။ လီးက စောက်ပတ်အတွင်းသို့ တဖြေးဖြေးချင်း နစ်ဝင်သွားသည်။

လီးလုံးပတ်ကြီးက ကြီးလွန်းသဖြင့် နှုတ်ခမ်းစပ် အသားလေးတွေက လီးနှင့်အတူ အတွင်းပိုင်းသို့ လိပ်ခေါက်နစ်ဝင်သွားသည်။ “ အား…ကျွတ်….နာတယ်….နာတယ်….” “ ခဏလေး….ဝင်နေပြီ….” “ အား….အား….နာတယ်….မခံနိုင်ဘူး….” ပြောရင်းဆိုရင်း ဖိဖိဆောင့်ချလိုက်ရာ လီးမှာတဆုံးနီးပါးဝင်သွားသည်။ “ ဗြစ်…ဗြစ်….ပလွတ်….ဗြစ်….” “ အား….အား….မရတော့ဘူး….မရဘူး….” တင်နုသွယ် အံကိုကြိတ်ကာ မျက်စေ့မှိတ်ထားလျက်မှ အလန့်တကြားအော်သည်။ ကြည်သာခင် စိတ်ထဲဘယ်လိုဖြစ် လာသည်မသိ ငြိမ်ငြိမ်နေလိုက်ရင် ပြီးတာပဲဟု စိတ်ထဲမှ အားမလိုအားမရပြောမိသည်။ လီးကြီးက အဆုံးဝင်တော့မည် နည်း နည်းလေးပဲ ကျန်တော့တာကို ကြည်သာခင် မြင်နေရသည်။ “ ဗြစ်…ဘွတ်…ပြွတ်…ဖွတ်….” “ အမလေး….အမလေး…လေး…ကျွတ်…ကျွတ်….” တင်နုသွယ်၏ အသံက အထိမ်းအကွတ်မရှိထွက်၍လာသည်။

ကြည်သာခင် တစ်ကိုယ်လုံး တုန်သွားသည်။ ဘာလုပ် ရမှန်းမသိ ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိဖြစ်သွားသည်။ “ အား…အား….ဟင်း…ကျွတ်….ကျွတ်….ကျွတ်….” တင်နုသွယ်၏ ဖင်ကြီးဖြဲကားနေအောင်ပင် ခြေနှစ်ချောင်းကို ဖြဲမြှောက်ကာ မျိုးမြင့်ဝေ၏ ခါးကိုကတ်ကြေးကိုက် လျက် ကျောပြင်ကြီးကို ဖက်ထားလိုက်မိသည်။ ဖက်တာမှ လွတ်ထွက်သွားမှာစိုးသည့်အလား အတင်းကြီးကို ဖက်တွယ်ထား လိုက်မိသည်။ “ ပြွတ်…စွပ်…ဖွတ်….ဖွတ်…ပလွတ်…ပြွတ်…” “ အား…အီး…ရှီး…အီး…” တင်နုသွယ်၏ စောက်စေ့နီနီရဲရဲလေးမှာ ဖြဲထားသောစောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကြားမှ ငေါက်တောက်လေးပြူးထွက်နေပြီး ဆီးစပ်ခြင်းဖိကပ်သွားအောင် သွက်သွက်ကြီးလိုးကာ ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း လီးဒစ်ကြီးက စောက်စေ့ငေါက်တောက်လေးကို တွန်းတိုက်သွားသည်အထိ ဆွဲဆွဲပွတ်တိုက်သွားသည်။ တင်းကနဲ ဖျင်းကနဲ ခံစားရရင်း ကာမသွေးတွေ ထကြွသောင်းကျန်း ကုန်တော့သည်။ “ ပြွတ်…ပလွတ်…ဖွတ်…ဖွတ်…ပြွတ်…” “ အား…အား…ရှီး…အိုး…အိုး…အင်း…” “ မမ…ကောင်းလားဟင်….”

“ အင်း…ကျွတ်….ကျွတ်…ဘယ်လိုကြီးလဲမသိဘူး….ပြောမပြတတ်ဘူး….မောင့်ဟာကြီးကို နာနာဆောင့်ထည့်စမ်း ပါ…မောင်ရဲ့….” ကြည်သာခင် ပါးစပ်လေးက ဟသွားသည်။ ချက်ချင်းကြီး ဘယ်လိုပြောင်းလဲသွားတာလဲဟု မတွေးတတ်အောင်ဖြစ် သွားသည်။ ခပ်ပြင်းပြင်းဖိချဖိချ ဆောင့်ပြီးလိုးနေသောကြောင့် တင်နုသွယ်ခမျာ ဖင်လေးက ကော့ကနဲ ကော့ကနဲဖြစ်ကာ ဇက်ကလေးက လန်၍လန်၍သွားသည်။ “ ပြွတ်…ဖွတ်….စွပ်…စွပ်…ဖွတ်….ပြွတ်…” “ အား…အင်း…အိုး….အိုး….မောင်….မောင်….အင်း….အင်း…” “ အား…ဟာ…အင်း….မမရယ်….အင်း….” အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် ဆယ့်လေးငါးကြိမ်လောက် ဆောင့်ပြီးသောအခါတွင်တော့ မျိုးမြင့်ဝေ၏ လီးကြီးက တင်နုသွယ်၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ဆတ်ကနဲ ထိုးစိုက်ကာဖိကပ်ထားပြီး စောက်ခေါင်းထဲတွင် လီးကြီးက တဇတ်ဇတ်ဖြစ်ကာ မျိုးမြင့်ဝေမှာ ငြိမ်ကျ၍သွားသည်။

တင်နုသွယ်ကတော့ မျိုးမြင့်ဝေ၏ လီးကြီးကို ထိုးစိုက်ဖိကပ်ခြင်းမပြုမှီ အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် ဆောင့်နေခိုက် မှာပင် မျက်ဖြူလေးလန်သွားပြီး တစ်ကိုယ်လုံးတောင့်တင်းကာ တွန့်လိမ်သွားခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ “ အဟင့်…မောင့်ဟာကြီးက ထွက်တာအရည်တွေ တအားပဲ…” “ မမရော ထွက်တယ်မို့လား….” “ သိဘူး….” မျက်လုံးလေးအပြူးသားဖြင့် ကြည့်နေသော ကြည်သာခင်မှာ သူမ၏ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးကို ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်လုပ် ပြီး ခေါင်းတစ်ချက်ခါယမ်းကာ သူမ၏အိပ်ခန်းဖက်ဆီသို့ ပြန်လှည့်၍ဝင်လာခဲ့လေသည်။ ကြည်သာခင် အလိုလိုနေရင်း ရင်ထဲ တွင် မောဟိုက်၍နေသည်။ ပေါင်နှစ်ဖက်ခွကြားမှာလည်း စိုစိုစိစိဖြစ်နေသည်။ ကုတင်စောင်းတွင်ထိုင်၍ ထဘီကိုလှန်လိုက် ပြီး ခါးလေးကိုကော့၍ ပေါင်ခွကြားကိုကြည့်သည်။

“ အဟင်း…ဟင်း…ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ…မသိဘူး…နည်းတာကြီးမဟုတ်ဘူး…တစ်အုံလုံးလည်း ရွှဲနေတာပဲ…” ကြည်သာခင် မကြုံစဘူး အံ့သြ၍သွားသည်။ သူမ၏ ပေါင်ခွကြားမှ အမွှေးပါးပါးလေးနှင့် စောက်ပတ်အုံလေးက မကြုံဖူးလောက်အောင် ဖောင်းကား၍ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်မွှာက တင်းပြောင်ဖောင်းကား၍နေသည်။ စောက်ပတ် ရှေ့မျက်နှာစာတွင် အရည်တို့က မကြုံဖူးအောင် ရွှဲနစ်၍နေသည်။ တင်းပြောင်ခုံးမောက် စိုရွှဲနေသော ကိုယ့်စောက်ပတ်ထဲမှ အမည်မဖော်ပြနိုင်သော ဝေဒနာတစ်ရပ်က နဂိုက ရင်ထဲတွင် မောပန်းနေမှုအပေါ်တွင် ထပ်ဆင့်၍ ဖိစီးလာသည်။

ထိုဝေဒနာ ကြောင့်ပင် တစ်စုံတစ်ခုသောအရာဝတ္ထုတစ်ခုခုကို သူမ၏စောက်ပတ်ထဲသို့ ထည့်ပစ်လိုက်ချင်စိတ်ပေါက်လာသည်။ တစ်ပြိုင် နက်ထဲမှာပင် စောစောက သူမမြင်ခဲ့ရသော မျိုးမြင့်ဝေ၏ လီးကြီးကို ကြည်သာခင် သွား၍သတိရမြင်ယောင်မိလိုက်ပြန်သည်။ “ ငါ…ငါ…သူတို့ပြောနေကြသလို…ဟို…ဟို…ခံချင်လာတာလားမသိဘူး…ကျွတ်…” ကြည်သာခင် စုပ်တစ်ချက်သပ်ရင်း အိပ်ယာပေါ်ကို ဘုံးကနဲ ပစ်လှဲလိုက်သည်။ အိပ်ယာခင်းတွေ တွန့်ကြေသွား သည်အထိ အိပ်ယာပေါ်တွင် မနေနိုင်မထိုင်နိုင်နှင့် လူးလှိမ့်ပစ်လိုက်မိသည်။ နောက်တော့ မောမောနှင့် ငြိမ်ကျသွားပြီး ကြည်သာခင် အိပ်ပျော်သွားသည်။ အိမ်ရှေ့သို့ ကားတစ်စီးထိုးရပ်လိုက်သဖြင့် ကြည်သာခင် အိမ်ရှေ့တံခါးအနီးသို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။ “ ဟယ်…ဟိုအကိုကြီး…” ကားပေါ်မှ ဆင်းလာသော မျိုးမြင့်ဝေကို မြင်လိုက်ရသည်နှင့် ကြည်သာခင် မျက်နှာလေးရဲသွားသည်။

အိမ်မှာလည်း ဘယ်သူမှမရှိ။ မမသွယ်က ဒေါ်စိန်ကိုခေါ်၍ ဈေးထွက်သွားသည်။ ဟင်းချက်စရာ ဝယ်ရုံတင်မဟုတ်။ အိမ်အတွက် လိုအပ် တာတွေ အကုန်လုံးဝယ်ယူရမည်ဖြစ်၍ တော်တော်နှင့် ပြန်လာမှာမဟုတ်ပေ။ ပြီးတော့ မမသွယ် ဈေးသွားလျှင်လည်း နဂိုက တည်းက ကြာတတ်သည်။ မမသွယ် မရှိကြောင်းပြောပြီး အိမ်ထဲသို့ ပြန်ဝင်လာလျှင် ကောင်းမလား…။ ဒါကျတော့လည်း သိပ်ပြီးရိုင်းရာကျသည်။ “ ဟော…သူလျှောက်လာပြီ…” ကြည်သာခင် အိမ်ရှေ့မှ သံဘာဂျာတံခါးကို သော့ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ “ မမသွယ် မရှိဘူးလား…” “ ဟုတ်…ဟုတ်ကဲ့…ဈေးသွားပါတယ်…” မျိုးမြင့်ဝေက သူ့အိမ်သူ့ယာလို သဘောထားနေလားမသိ။ တံခါးပေါက်တွင် ရပ်နေသော ကြည်သာခင်ကို ဖြတ် ကျော်ကာ အိမ်ထဲသို့ တောက်လျှောက်ဝင်လာပြီး ဧည့်ခန်းထဲရှိ ဆိုဖာခုံပေါ်တွင် ထိုင်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကြည်သာခင် ကို စူးစူးရဲရဲကြည့်နေသည်။

“ မမသွယ် ဘယ်တော့ပြန်လာမှာလဲ…” “ အဲ…ဟို…ကျမမသိဘူး…တစ်ခါတလေ ကြာတတ်တယ်…” ကြည်သာ ဒီလူကြီးနှင့် ကြာကြာ မျက်နှာချင်းမဆိုင်ချင်ပါ။ “ အဲဒီမှာ ထိုင်နေပေါ့…ဟိုမှာ စာစောင်တွေလည်းရှိတယ်…အခွေတွေလည်း ရှိတယ်…ကျမလုပ်စရာရှိလို့ သွားအုံး မယ်…” “ နေပါအုံး ချာတိတ်ရ…ဒီနားလာပါအုံး…” စိတ်ထဲက တော်တော်ပိုင်စိုးပိုင်နင်းနိုင်တဲ့လူကြီးပါလားလို့ တွေးမိလိုက်ပေမယ့် လူကတော့ မျိုးမြင့်ဝေနားရောက်၍ သွားသည်။

“ မင်းက မမသွယ်တို့ရဲ့ ညီမဝမ်းကွဲဆိုတာလား…” “ ဟုတ်ကဲ့…” တစိမ်းယောက်ျားတွေနှင့် စကားပြောလျှင် မျက်လွှာချ၍ပြောတတ်သော ကြည်သာခင် ဒီတစ်ခါ ဘယ်လိုဖြစ်သည်လဲ မသိ။ မျိုးမြင့်ဝေကို မျက်နှာချင်းဆိုင်၍ စူးစူးရဲရဲ ပြန်ကြည့်နေမိသည်။ “ မင်းနာမည်က…” “ ကြည်သာခင်ပါ…” “ ငါ့နာမည်က မျိုးမြင့်ဝေတဲ့…” “ မမသွယ် ပြောဖူးပါတယ်…” “ မင်းက တော်တော်လှတာပဲ…မမသွယ်ထက်တောင်လှသေးတယ်…” ကြည်သာခင် ပြုံးလိုက်သည်။ “ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်…စောင့်အုံး…နောက်ကဟိုထဲမှာ အအေးမျိုးစုံရှိတယ်…ကျမသွားအုံးမယ်…” ရေခဲသေတ္တာကို လက်ညှိုးညွှန်ပြပြောဆိုပြီး ကြည်သာခင် အိမ်အတွင်းဖက်သို့ ဝင်လာကာ သူမ၏အိပ်ခန်းထဲဝင်လာ ခဲ့သည်။ “ ဟင်း…ငါဘယ်လိုဖြစ်တာလဲမသိဘူး…မနေ့ကလိုဖြစ်လာပြန်ပြီ…” မျိုးမြင့်ဝေကို တွေ့မြင်စကားပြောလိုက်ရုံဖြင့် သူမ၏ ပေါင်ခွကြားမှဟာလေးက ဖောင်းကားစိုရွှဲလာတာ အံ့သြစရာ ကောင်းလှသည်။

ကုတင်စောင်းတွင် ထိုင်လိုက်ပြီး ထဘီလေးကိုဆွဲလှန်လိုက်ကာ ခါးလေးကိုကော့၍ စောက်ဖုတ်လေးကို ငုံ့၍ကြည့်လိုက်သည်။ “ ဟယ်…မနေ့ကလိုပဲ…” နှုတ်ခမ်းသားနှစ်မွှာက တင်းပြောင်ဖောင်းတင်းကာ စောက်စေ့လေးက ငေါက်တောက်လေးထောင်၍နေသည်။ ဝေဒ နာတစ်ရပ်က ကြည်သာခင်၏ ရင်ထဲချက်ချင်းထိုးနက်၍ဝင်လာသည်။ တစ်စုံတစ်ခုကို အထဲသို့ ထိုးထည့်ချင်လာသည်။ ဘာ ပစ္စည်းကို ထိုးထည့်ရင်ကောင်းမလဲ ကြည်သာခင်၏ မျက်လုံးအစုံက စောက်ပတ်လေးဆီမှ ခွာလိုက်ကာ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်လိုက်မိသည်။ “ ဟာ…” အိပ်ခန်းတံခါးဝတွင်ရပ်၍ သူမကိုပြုံးပြုံးကြီးကြည့်နေသော မျိုးမြင့်ဝေကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ကြည်သာခင် ခေါင်းန ပမ်းကြီးကာ ခြေမကိုင်မိလက်မကိုင်မိဖြစ်လျက် တစ်ကိုယ်လုံး တုန်သွားသည်။ တဒင်္ဂအတွင်း သူမထဘီကို ပြန်ဖုံးရန်မေ့သွား သည်။ အကြည့်ခံနေသလိုဖြစ်နေသည်။

မျိုးမြင့်ဝေက သူမဆီသို့ ရှေ့ရှု၍ခြေလှမ်းကိုစတင်လိုက်ပြီး ပြီးတော့ သူ့မျက်လုံးတွေ က ကြည်သာခင်၏ ပေါင်ကြားဆီသို့ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့မှ သူမက သတိရသွားပြီး ထဘီလေးကို ကမန်းကတန်းဖုံးကာ ထိုင်ရာမှထလိုက်ရာ သူမရှေ့သို့ရောက်လာပြီဖြစ်သော မျိုးမြင့်ဝေနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မိလိုက်သည်။ “ အို…” ကြည်သာခင် ရုတ်တရက် ခြောက်ခြောက်ခြားခြားကြီးလန့်အော်ကာ နောက်သို့ခြေတစ်လှမ်းဆုတ်လိုက်ပေမယ့် ကြည်သာခင်၏ ကိုယ်လုံးလေးက မျိုးမြင့်ဝေ၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ရောက်၍သွားသည်။ “ သိပ်..လှ..တာပဲ…ချာတိတ်ရယ်…” “ အို…အို…လွှတ်…လွှတ်…” မျိုးမြင့်ဝေက တုန်တုန်ခိုက်ခိုက်ကြီးပြောလိုက်ပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲတွင် သိမ်းကြုံး၍ဖက်ထားသော ကြည်သာခင်၏ ပါးနုနု ဖောင်းဖောင်းလေးတွေကို ငုံ့၍နမ်းသည်။ ကြည်သာခင်တစ်ကိုယ်လုံး သွေးသားတွေပါ ဗြောင်းဆန်သွားပြီး အတင်းရုန်းသည်။ အတင်းရုန်းလိုက်ပေမယ့် သူ့လက်ကြီးတွေကြားက ကြည်သာခင်လှုပ်၍ပင်မရချေ။ “ မဟုတ်မှလွဲရော…မင်း မနေ့က ငါနဲ့ မမသွယ်တို့ လိုးတာကိုချောင်းကြည့်ပြီး ခံချင်နေတာမဟုတ်လား…”

“ မဟုတ်ဘူး…မဟုတ်ဘူး…” “ ဒါဆို မင်းငါ့ကို တွေ့လိုက်တာနဲ့ ဘာလို့စိတ်တွေထလာရတာလဲ…” “ ဘာထလို့လဲ…” “ မင်း ခံချင်နေတာလေ…မင်းစောက်ပတ်လေးကို ဖောင်းကားနေတာပဲ…” “ အို…မဟုတ်ဘူး…မဟုတ်ဘူး…လွှတ်…လွှတ်…” ကြည်သာခင် အတင်းရုန်းသည်။ မျိုးမြင့်ဝေက ဒီနည်းလမ်းနှင့်တော့ မသာယာနိုင်ကြောင်း တွေးလိုက်မိပြီး တိုက်စစ် ပြောင်းရန် စဉ်းစားလိုက်သည်။ “ လုပ်ပါ…ချာတိတ်ရာ…မင်းကို ငါလိုးချင်လွန်းလို့ပါ…တစ်ခါထဲပါကွာ…” “ ြပြတ်…” “ အမေ့…လွှတ်…လွှတ်…” မျိုးမြင့်ဝေက တစ်လုံးချင်းပြောပြီး ကြည်သာခင်၏ နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြွတ်ကနဲ တစ်ချက်စုပ်ကာ မျက်နှာချင်းခွာလိုက် သည်။ တစ်တစ်ခွခွပြောနေသော စကားလုံးတွေကြောင့် ကြည်သာခင် စိတ်တွေဗြောင်းဆန်နေရသည့်အထဲ သူ့ပေါင်ခွကြားမှ ဟာကြီးကလည်း ပုဆိုးထဲမှနေ၍ အစွမ်းပြကာ ကြည်သာခင်၏ ဝမ်းဗိုက်လေးကို ဆီးခုံလေးအထက်နားကနေ၍ မာမာကျော ကျော အမြောင်းလိုက်ကြီး ဖိမိ၍နေသည်။ “ လွှတ်…လွှတ်ဆို…ခုလွှတ်…” လက်သီးဆုပ်လေးတွေနှင့် မျိုးမြင့်ဝေ၏ ရင်ဘတ်ကိုထုပြီး ပြောသည်။ မျိုးမြင့်ဝေ တစ်ချက်ပြုံးကာ သူမကိုလွှတ်ပေး လိုက်တော့ ကြည်သာခင်နောက်သို့ဆုတ်ပြီး ကုတင်နားတွင် ကပ်၍နေသည်။

“ အေးလေ…မင်း မခံချင်လဲနေပေါ့…ဒါပေမယ့် ဒီမှာကြည့်…” သူ့ခါးမှဖုန်းကို ဖုန်းအိတ်ပါဖြုတ်ယူလိုက်ရင်း ပုဆိုးကိုပါချွတ်ချလိုက်သည်။ “ အို…” ငေါက်တောက်ကြီးဖြစ်နေသော လီးကြီးကို အလိုအလျှောက်ကြည့်မိလိုက်ပြီး ကြည်သာခင် တစ်ကိုယ်လုံးတုန်သွား သည်။ “ အေးလေ…ချာတိတ်ရာ မင်းမခံချင်လည်းနေပေါ့…ဒီမှာ မင်းခါးလေးကော့ပြီး စောက်ပတ်လေးကို ငုံ့ကြည့်နေတဲ့ပုံ လေးကို ငါ့ဖုန်းနဲ့ရိုက်ထားပြီးပြီ…ရန်ကုန်က မင်းတက်တဲ့ကျောင်းကို များများကူးပြီး စာတိုက်ကနေလှမ်းဝေလိုက်မယ်….” စကားဆုံးသည်နှင့် မျိုးမြင့်ဝေက သူ့ပုဆိုးကိုကောက်၍ဆွဲတင်ကာဝတ်ပြီး လှည့်ထွက်မည်လုပ်သည်။ “ ဟို…ဟို…ဒီမှာ…” “ လိမ္မာစမ်းပါ ချာတိတ်ရယ်…” ဆတ်ကနဲ နောက်သို့ပြန်လှမ်းကာ ဗြုံးကနဲ ကြည်သာခင် နားရောက်လာပြီး ဆွဲဖက်လိုက်သည်။ မြန်လိုက်တာမပြော ပါနှင့် ဒါမျိုးဆိုကျွမ်းကျင်ပြီးသား…။ လက်ထဲမှဖုန်းကို အိပ်ယာပေါ်ပစ်တင်လိုက်သည်။

သူ့ရင်ခွင်ထဲတွင် မျက်နှာလေးကိုဝှက် ထားရင်း ကြည်သာခင် မျက်ဝန်းမှ မျက်ရည်တွေကျလာသည်။ ကြည်သာခင်၏ ကျောပြင်လေးကို ရစ်သိုင်းဖက်တွယ်ထား သော သူ့လက်ကြီးက တရွရွပွတ်သပ်နေသလို သူမ၏လုံးအိနွေးထွေးသော နို့လေးတွေကလည်း မျိုးမြင့်ဝေ၏ ကြီးမားကျယ် ပြန့်သော ရင်အုပ်ကြီးနှင့် ဖိကပ်မိနေသည်။ ရှိုက်ငိုနေရုံမှတပါး ကြည်သာခင် ဘာမှမတတ်နိုင်တော့…။ ခြောက်ခြောက်ခြား ခြားကြီး တုန်လှုပ်နေသည်။ အသိတို့သည် ဝေဝါးမှေးမှိန်သွားသည်။ နွေးထွေးပူရှိန်းသော အထိအတွေ့က သူမတစ်ကိုယ်လုံး ကို ထုံကျင်လှိုက်မောနေစေကာ သတိလစ်နေသူလိုခံစားနေရသည်။ မျိုးမြင့်ဝေ၏ လက်တစ်ဖက်က ကြည်သာခင်၏ ဆီးခုံလုံးလုံးလေးကို အသာအယာနှိုက်၍ ပွတ်သပ်သည်။ ထို့ပြင် ပါး ပြင်လေးတွေကိုလည်း ယုယုယယလေးနမ်းသည်။ အနမ်းခံရရင်း စောက်ပတ်လေးကို အပွတ်ခံနေရရှာသော ကြည်သာခင် တစ်လောကလုံးကို တဒင်္ဂမေ့လျော့သွားသည်။ သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို စွေ့ကနဲပွေ့ကာ အိပ်ယာပေါ်သို့တင်လိုက်သည်။

ပက်လက်လေးဖြစ်သွားခိုက် ကြည်သာခင် မျက်လုံးတစ်ချက်ဖွင့်ကြည့်သည်။ ထပ်ချပ်မကွာ အိပ်ယာပေါ်သို့ပါလာသော မျိုးမြင့်ဝေက သူမ၏ ဖင်လုံးလုံးလေးတွေကို ကိုင်လိုက်တော့ သူမ၏မျက်လုံးလေးများက ပြန်၍မှိတ်ကျသွားပြန်သည်။ ဖင်လုံး လုံးလေးတွေကို လက်ဝါးကြီးနှင့် ဆုပ်နယ်နေပြန်ပြီမို့ ကြည်သာခင်မှာ ‘အင်းကနဲ’ ‘ဟင်းကနဲ’ ဖြင့် သွေးသားတွေထကြွဆူ ပွက်လာရတော့သည်။ တစ်ခဏအတွင်း ကြည်သာခင် အသားလေးတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်လာသည်။ သူမ၏ ထဘီလေးကို ဖြတ်ကနဲဆွဲ၍ ချွတ်လိုက်သည်။ တင်သားနှင့်ဖိနေ၍ တစ်ချက်ဆောင့်ဆွဲလိုက်မှ ကျွတ်ထွက်သွားသည်။ အမွှေးနုနုလေးတွေ နှင့် စောက်ပတ်လေးက စောစောက သူမကုတင်စောင်းတွင်ထိုင်ကာ ဖင်လှန်၍ကြည့်နေစဉ်ကထက်ပိုပြီး သိသိသာသာ ဖောင်းကြွခုံးထကာ အက်ကွဲလုခမန်းတွေ့လိုက်ရသည်။ အက်ကွဲကြောင်းလေးက အထဲမှစိမ့်ထွက်လာသော အရည်ကြည် လေးတွေကြောင့် စိုစွတ်ပြောင်လက်၍နေသည်။ မျိုးမြင့်ဝေက ကြည်သာခင်၏ အကျႌလေးကို ထပ်၍ချွတ်ပြန်သည်။

ကြည်သာခင်က တစ်ကိုယ်လုံး လှုပ်ရှားနိုင်စွမ်းမ ရှိတော့ချေ။ ခဏအတွင်းကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားသည်။ မျိုးမြင့်ဝေ သူ့အကျႌကိုချွတ်ပြီး နို့သီးလေးတွေကို လျှာဖြင့်ကုန်းပြီးယက် နေရာက သူ့ပုဆိုးကိုချွတ်လိုက်သည်။ ဒလစပ်လျှာဖြင့်ယက်နေရင်း ကပ်နေသော နို့သီးလေးတွေ ထောင်ထလာတော့မှ နို့သီး လေးနှစ်လုံးကို တစ်လုံးပြီးတစ်လုံး စို့၍ပေးသည်။ “ အင်းဟင်း…အင်း…ဟင်း…” ညည်းသံလေးတွေထွက်လာပြီ…။ မျိုးမြင့်ဝေ သူ့ကိုယ်လုံးကြီးကိုကြွလိုက်ပြီး အသည်းအသန်ဖြစ်နေသော သူ့လီး တန်ကြီးကို စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးပေါ်တင်ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ငင်ဖြင့် ပွတ်တိုက်လှုပ်ရှားရင်း နို့အုံလေးနှစ်လုံးကို ခပ်မွ မွလေး ဆုပ်နယ်ချေမွပေးလိုက်သည်။

ကြည်သာခင် ခါးလေးတွန့်တွန့်သွားပြီး စောက်ပတ်လေးကတော့ ကော့၍တက်တက် လာပါသည်။ လီးကြီးကို အကွဲကြောင်းအတိုင်း ပွတ်တိုက်လှုပ်ရှားပေးနေရာမှတစ်ချက် ဆတ်ကနဲထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် အပေါက်မဟုတ်မှန်းသိသည်။ ‘ကျွတ်’ ကြည်သာခင် စိတ်မရှည်သလိုနှင့် မချင့်မရဲလေးအသံပြုသည်။ ကောင်မ လေး ခံချင်စိတ်က မိုးမွှန်နေပြီ။ မျိုးမြင့်ဝေက ခါးကိုလက်တစ်ဖက်နှင့်ကိုင်၍ စောက်ပတ်ဝကို အသေအချာတေ့ပြီး ထိုးသွင်း လိုက်သည်။ “ ဗြစ်…” “ အွန်း…” အသံအစ်အစ်လေးတစ်ချက် ထွက်လာပြီး မေးကြောလေးများ ထောင်ထလာသည်ထိ အသက်ကိုအောင့်ကာ တင်း ခံသည်။ “ ဗြစ်…ဗြစ်…ပြွတ်…ဗြစ်…အ…နာတယ်….နာတယ်….အင့်…ဟင်း….” “ ဗြစ်…ပြွတ်…ဒုတ်….” “ အမေ့…အမလေး….နာလိုက်တာ…အား…အား…” လီးတစ်ချောင်းလုံးဝင်သွားပြီ…။ “ အား…အား…ကျွတ်…ကျွတ်…ကျွတ်…” ကြည်သာခင်တစ်ကိုယ်လုံး ထွန့်ထွန့်လူးနေသည်။ ဆီးခုံချင်းကပ်ကာ ခပ်သာသာလေး ဆောင့်ဆောင့်လိုးပေးလိုက် သည့် အချက်တိုင်းအချက်တိုင်း လီးထိပ်ကြီးက သားအိမ်ဝကို ဒုတ်ကနဲ ဒုတ်ကနဲ ထိုးဆောင့်မိသည်မို့ ကြည်သာခင် မျက်ရည်တွေဝိုင်းလာသည်။

လီးတစ်ချောင်းလုံးဝင်ထားသော သူမ၏စောက်ပတ်လေးက အဆမတန်ကြီး ဖောင်းကားလျက် စိုရွှဲနေသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် လီးနှင့်စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား ကပ်နေသည့်ကြားမှ အမြှုပ်ဖြူဖြူလေးများထွက်ထွက်လာ တတ်သည်။ ကြည်သာခင် မျက်နှာလေးကို တစ်ဖက်သို့စောင်းကာ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို လျှာဖျားလေးထုတ်၍ ယက်ယက် နေသည်။ “ ပြွတ်…စွပ်…ပြွတ်…ပြွတ်…” “ ဗြစ်…ဖွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်…” “ အင်း…အင့်…အင့်…အင့်…” တအင့်အင့် အသံလေးတွေက လိုးချက်နှင့်အတူ စီးချက်ကျကျလေး ထွက်ပေါ်၍လာသည်။ ဆောင့်ချက်တွေက တဖြေးဖြေးမြန်လာသည်။ စောက်ပတ်မှ စိမ့်ထွက်လာသော အရည်များက လီးတစ်ချောင်းလုံးကို ပြောင်လက်ဝင်းစို၍နေ သည်။ စောက်ပတ်အောက်စပ်၌ သွေးစသွေးနလေးတွေရှိနေသည်။ သွေးပူနေချိန်မို့ ကြည်သာခင်မှာ နာရမည်မှန်းမသိ။

အရှိန်တွေတက်ကာ စောက်ပတ်လေးကို ကော့ကော့ထိုးပေးနေသည်။ “ ပြွတ်…စွပ်…ပြွတ်…ဗြစ်…စွပ်…ဖွတ်…” “ အင့်…အင့်…အင်း…အ…အင့်…” “ ကောင်းလားဟင်…ချာတိတ်…” မှန်မှန်ကြီးဆောင့်လိုးရင်း လေသံတိုးတိုးလေးနှင့် မေးသည်။ ကြည်သာခင် မျက်လုံးလေး တစ်ချက်လှန်ကြည့်ကာ ဆောင့်ချက်ကြောင့် ကိုယ်လုံးတီးလေး တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်နေရာမှ ချစ်စရာမျက်စောင်းလေးတစ်ချက် မျိုးမြင့်ဝေထံရောက်သွား သည်။ “ ဘာချာတိတ်လဲ…” “ ချစ်စနိုးနဲ့ ခေါ်တာပါကွာ…ဘယ့်နှယ်လဲ…ကောင်းလားဟင်…” “ ပြွတ်…ပြတ်…စွပ်….ပြွတ်…ဖွတ်…” “ အင့်…ဟင်း…အင်း…” ကြည်သာခင်က မျိုးမြင့်ဝေ မေးတာကို ဗြုံးကနဲ မဖြေ။ ဆောင့်ချက်တွေကို မျက်လုံးလေးမှေးပြီး အရသာခံနေသည်။ “ ဟေ့…ဒီမှာမေးနေတယ်လေ…” “ ကျွတ်…ကောင်းတယ်…ကောင်းတယ်…ဒီမှာကောင်းနေတဲ့ဟာ…စကားပဲ…ပြောနေတယ်…” ကြည်သာခင် စိတ်မရှည်စွာဖြင့် ပြောလိုက်မိပြီး သူမစကားမှားသွားတာကို သတိပြုမိပြီး စကားပဲ ဟုပြောပြီး ပါးစပ် ပိတ်သွားသည်။

မျိုးမြင့်ဝေ ပြုံးလိုက်ကာ သူ၏ဆောင့်ချက်တွေကို အရှိန်မြှင့်လိုက်ပြီး သွက်သွက်ကြီးဆောင့်လိုးပစ်လိုက် သည်။ “ ပြွတ်…စွပ်…ဗြစ်…စွပ်…စွပ်…ဖွတ်…” “ အင့်…အင့်…အင့်…ဟင်း…” ကြည်သာခင် အားမရနိုင်ဖြစ်လာပုံရသည်။ သူမ၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို မြှောက်လိုက်ပြီး မျိုးမြင့်ဝေ၏ ခါးကြီးကို ဘယ်ညာခွလျက် တင်ပါးကြီးနှစ်ဖက်ပေါ်သို့ သူမ၏ဖနောင့်နှစ်ဖက်ကိုတင်ကာ စောက်ပတ်ကို အစွမ်းကုန်ဖြဲပေးထားကာ ခါး လေးကို တွန်း၍တွန်း၍ကော့ကော့တင်ပေးသည်။ “ ပြွတ်…စွပ်…ဖွတ်…စွပ်…စွပ်…” “ အင့်…အ…အင်း…ဟင်း…ဟင်း…ဟင်း…” မျိုးမြင့်ဝေ၏ လီးတန်ကြီးက ရုတ်တရက်တောင့်တင်းသွားပြီး တစ်ဆက်တည်းမှာပင် ဆောင့်အားက အံ့မခန်းပြင်း ထန်သွားသည်။ တစ်ပြိုင်နက်တည်း၌ပင် နုနုငယ်ငယ် ပျော့ပျော့ပျောင်းပျောင်း လှပနုထွတ်သော ကြည်သာခင်ဆိုသည့် ကောင်မလေးကလည်း မယုံနိုင်လောက်အောင် လည်ပင်းကြောများထောင်ထလာလောက်အောင် ကြမ်းတမ်းစွာပြန်လည် ကော့ပင့်ဆောင့်ပေးလိုက်ပြီး နှစ်ဦးစလုံးသုတ်ရည်များ ပန်းထွက်ကုန်ကြသည်။ ကြည်သာခင် တဖြေးဖြေးငြိမ်ကျသွားသည်။ မျိုးမြင့်ဝေကတော့ တစ်ချက်ချင်းဆက်၍ ဆောင့်ပေးနေရာမှ ခဏအ ကြာတွင် ရပ်လိုက်ပြီး ကြည်သာခင်၏ နို့သီးလေးများကို ကုန်း၍ယက်ပေးနေလေတော့သည်။ပီးးးးးး